بررسی اثر استرس شغلی بر فرسودگی شغلی در میان پرستاران

چکیده

مقدمه: فرسودگی شغلی از مهمترین عوامل تأثیرگذار بر روی تمایل به ترک شغل در میان پرستاران و کیفیت ارایه خدمات مراقبت‌های بهداشتی است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر متغیرهای دموگرافیک، سازمانی و ابعاد مختلف استرس شغلی بر روی فرسودگی شغلی در میان پرستاران می‌باشد.

مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی برروی 170 نفر از پرستاران یکی از بیمارستان‌های شهر شاهرود، که به‌صورت تصادفی انتخاب شدند، انجام گردید. داده‌های با استفاده از پرسشنامه‌های دموگرافیک، استرس شغلی پرستاران (NSS) و فرسودگی شغلی مسلش (MBI) جمع‌آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون‌های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون لجستیک چند متغیره و نرم‌افزار SPSS  در سطح معنی‌داری 05/0 انجام شد.

نتايج: از میان ابعاد استرس شغلی تعارض با سایر همکاران و عدم حمایت به‌ترتیب دارای بیشترین (45/4±79/11) و کمترین (64/1±77/3) میانگین بودند. بیشترین میانگین فرسودگی شغلی مربوط‌به خستگی عاطفی (65/9 ±29/19) بود. خستگی عاطفی با کمبود حمایت (18/3–14/1=CI، =OR1/91)، عدم آمادگی کافی (57/3–13/1=CI، =OR2/01)، شیفت کاری (988/0–046/0=CI، =OR 0/214) و درگیري با پزشکان (92/1–45/1=CI، =OR1/64) رابطه معنی‌دار داشت. علاوه‌بر این، مسخ شخصیت با مرگ و مردن و کمبود حمایت، رابطه معنی‌دار مثبت و موفقیت فردی به‌ترتیب با عدم آمادگی کافی رابطه معنی‌دار منفی و با سابقه کار رابطه معنی‌دار مثبت داشت.

نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که با ارتقاء برخی از ابعاد استرس شغلی مانند تعارض با پزشکان، عدم‌آمادگی کافی، کمبود حمایت، مرگ و مردن و همچنین بهبود نظام نوبت‌کاری می‌توان باعث کاهش فرسودگی شغلی پرستاران شد.