بررسي كيفيت زندگي در بيماران مبتلا به پاركينسون در شيراز

Abstract

مقدمه: بيماري پاركينسون يك بيماري عصبي پيشرونده مزمن مي­باشد كه حدود 1% از افراد بالاي 65 سال را درگير مي­كند و بر كيفيت زندگي بيماران تأثير مي­گذارد. و ما در اين مطالعه به بررسي كيفيت زندگي در بيماران مبتلا به پاركينسون در شيراز پرداخته­ايم.

مواد و روش­ها: پژوهش حاظر يك مطالعه مقطعي و توصيفي- تحليلي مي­باشد. 108 نفر بيمار مبتلا به پاركينسون در اين مطالعه شركت داشتند. ايزار گردآوري داده­ها شامل پرسش­نامه سنجش كيفيت زندگي در بيماران مبتلا به پاركينسون (PDQL)، شاخص خواب پيتز برگ (PSQI)، مقياس شدت خستگي (FSS) و مرحله بيماري با شاخص Hohen&yahr سنجيده شد. جهت تجزيه و تحليل داده­هاي گردآوري شده نرم­افزار SPSS و آزمون­هاي من ويتني، كروسكال واليس و ضريب همبستگي اسپيرمن به­كار گرفته شد.

يافته­ها: 108 بيمار (62%) 76 مرد و (38%) 41 در اين مطالعه شركت داشتند. ميانگين± انحراف معيار سن بيماران 73/11±49/64 و ميانگين ± انحراف معيار نمره كيفيت زندگي 29/62±05/121 بود و اكثريت بيماران در مرحله­هاي 2 و 3 بيماري قرار داشتند. وضعيت خستگي، كيفيت خواب و مرحله بيماري با كيفيت زندگي ارتباط معناداري نشان دادند (001/0P<) و مدت زمان ابتلا با بيماري با نمره كيفيت زندگي در ابعاد علائم سيستميك26/0R= -، 01/0P<، عملكرد اجتمايي 21/0R= - و حيطه كلي زندگي 23/0R= - 05/0P< ارتباط معكوس و معنادار نشان داد.

نتيجه­گيري: بيماري پاركينسون يك بيماري مزمن و غير قابل درمان مي­باشد ولي با شناسايي عوامل كاهش­دهنده كيفيت زندگي مانند عدم كيفيت خواب، خستگي مزمن، و اقدامات مداخله­اي مثبت در اين خصوص و هم­چنين جلوگيري از پيشرفت بيماري مي­توان كيفيت زندگي اين گروه از بيماران را ارتقاء داد.