اثر تمرین تناوبی شدید و تداومی متوسط بر رگزایی در رتهای مبتلا به انفارکتوس میوکارد

چکیده

مقدمه: انفارکتوس میوکارد یکی از مهمترین علل مرگ و میر در جهان است. هدف این پژوهش بررسی تأثیر دو نوع برنامه تمرینی تناوبی شدید و تداومی متوسط بر برخی عوامل آنژیوژنیک در رت‌ها بعد از القای انفارکتوس میوکارد تجربی است.

مواد و روش‌ها: 40 سر رت نر ویستار 10-12 هفته با میانگین وزنی 250-300 گرم خریداری شدند. سپس تحت عمل جراحی برای انسداد سرخرگ کرونری چپ (LAD) قرارگرفتند. برای ارزیابی MI از اکوکاردیوگرافی استفاده شد. رت‌ها به چهار گروه، کنترل (بدون تمرین)، شم و دو گروه تمرینی با 42 دقیقه دویدن روی تردمیل 8 هفته و 5 روز در هفته، تمرین تناوبی شدید (4 دقیقه با 85-90 و 3 دقیقه با 40-50 درصد VO_2max)، تمرین تداومی متوسط (با شدت 60-65%VO_2max )، تقسیم شدند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی رت‌ها بیهوش و قلب آن‌ها تحت شرایط استریل جدا شد. برای ارزیابی بیان پروتئین‌های eNOS, VEGF, CD34 از روش ایمنوهیستوشیمی و برای ارزیابی عامل فون ویلبراندvWF) ) از روش وسترن بلات استفاده شد. بعد از جمع‌آوری داده‌ها، برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی‌داری 05/0P< نرم‌افزار SPSS نسخه 26 استفاده شد.

نتايج: نتایج تحلیل واریانس یک سویه نشان داد که تفاوت معناداری بین چهار گروه شم، کنترل، تمرین تناوبی شدید و تداومی متوسط در شاخص  (0001/0P<، 4/110F=)CD34 وجود داشت. بیان پروتئین (0001/0P<، 05/97F=) VEGF، (0001/0P<، 9/138F=)eNOS  بین گروه‌های مورد مطالعه تفاوت معناداری وجود داشت. بیان پروتئین VEGF و eNOS در تمرین تناوبی شدید و تمرین تداومی متوسط افزایش یافت ولی تفاوت بین دوگروه معنادار نبود. شاخص vWF به‌عنوان شاخص نشانگر افزایش سلول‌های اندوتلیال و مویرگ‌زایی در اثر تمرین تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت ولی vWF بین دو گروه تمرینی تفاوت معنادار نداشت و گروه تمرین تداومی نسبت به گروه کنترل تفاوت معناداری را نشان نداد (005/0P<، 220/6F=).

نتیجه‌گیری: چنین نتیجه‌گیری می‌شود که هم HIIT و هم MICT می‌توانند با افزایش آنژیوژنز و خون‌رسانی بیشتر، به بهبود انفارکتوس میوکارد کمک کنند اما به نظر می‌رسد که HIIT در این زمینه مؤثرتر است.