بررسي رابطه شاخص¬هاي عدالت اجتماعي و سلامت در ايران؛ 1385-1363

نویسندگان

  • محمد باباخاني
  • حسن راغفر
  • حسن رفيعي

DOI::

https://doi.org/10.22100/jkh.v5i0.980

کلمات کلیدی:

عدالت اجتماعي، سلامت، فقر، نابرابري درآمدي

چکیده

مقدمه: دستيابي به عدالت اجتماعي و ارتقاء سلامت جامعه از جمله مهم­ترين اهداف و محورهاي سياست­هاي توسعه­اي (توسعه اجتماعي) در جوامع مي­باشد. بر اين اساس بررسي شاخص­هاي اين دو محور اصلي توسعه اجتماعي حائز اهميت مي­باشد. بررسي رابطه شاخص­هاي عدالت اجتماعي و سلامت در ايران در سال­هاي 1385-1363.

مواد و روش­ها: مطالعه تحليلي و از نوع همبستگي اكولوژيكي بوده و واحد تحليل جمعيت كشور در سال­هاي مورد بررسي مي­باشد. داده­هاي مورد نياز مطالعه از مركز آمار ايران و بانك مركزي تهيه شده و توسط نرم­افزارهاي STATA و SPSS پردازش و تحليل شدند.

يافته­ها: در سطح معناداري (01/0P<) رابطه شاخص­هاي عدالت اجتماعي با اميد به زندگي معنادار بود (0001/0P=): سهم درآمدي (69/0-R=)، فقر (71/0-R=)، هزينه در بهداشت (79/.R=)، هزينه در آموزش (85/0R=). در سطح معناداري (01/0P<) رابطه شاخص­هاي عدالت اجتماعي با مرگ­ومير كودكان زير 5 سال معنادار بود (0001/0P=): سهم درآمدي (71/.R=)، فقر (64/0R=) هزينه در بهداشت (69/0-R=)، هزينه در آموزش (76/0- R= ).

نتيجه­گيري: افزايش فقر و نابرابري درآمدي اثر معكوس بر اميد به زندگي داشته و با ميزان مرگ­ومير كودكان زير 5 سال رابطه مستقيم دارد. افزايش هزينه­هاي دولت در آموزش و بهداشت با اميد به زندگي رابطه مستقيم و با مرگ­ومير كودكان زير 5 سال رابطه عكس دارد. براساس آزمون رگرسيون، نابرابري درآمدي و هزينه در آموزش به تنهاي (52F=)، 86 درصد تغيرات متغير سلامت را تبين كردند.

دانلود

چاپ شده

2015-04-28

شماره

نوع مقاله

مقاله پژوهشي

مقالات بیشتر خوانده شده از همین نویسنده

<< < 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 > >>