هزينه اثربخشي راه¬کارهاي پيشگيري اوليه از ديابت نوع دوم
DOI:
https://doi.org/10.22100/jkh.v5i0.1015Keywords:
هزينه اثربخشي، پيشگيري اوليه، ديابت نوع دو.Abstract
مقدمه: ديابت نوع دوم يکي از عمدهترين مسايل بهداشتي درماني کشورها است که هزينه درماني و از کارافتادگي بسيار بالايي دارد. همچنين از لحاظ هزينههاي اقتصادي بايد گفت در تمام سيستمهاي مراقبت بهداشتي هزينه يک فرد ديابتي 2 تا 4 برابر بيشتر از هزينه يک فرد عادي است. 15 تا 25 درصد کل هزينههاي سلامت در کشورهاي پيشرفته صرف درمان، پيشگيري و کنترل ديابت شده و 16 درصد هزينههاي بيمارستاني به ديابت تعلق دارد. هدف از مقاله حاضر معرفي راهکارهاي پيشگيري اوليه و اثر بخشي هر کدام از اين راهکارها است.
مواد و روشها: مقاله گردآوري شده حاصل بازنگري سيستماتيک مقالات، گزارشهاي سازمان جهاني بهداشت و ساير کشورها در ارتباط با راهکارهاي پيشگيري اوليه ديابت نوع دو با تأکيد بر هزينه اثربخشي آنها است.
يافتهها: شش برنامه گسترده پيشگيري اوليه ديابت نوع دو مورد بحث است، که نتايج براساس افزايش سن بروز ديابت و افزايش عمر (سالهاي زندگي) افراد ديابتي تخمينزده شده است. برنامه شماره 1: اصلاح سبک زندگي کاري بهصورت برنامه گروهي، برنامه شماره 2: برنامه رسانهاي سبک زندگي با حمايت اجتماعي، برنامه شماره 3: استفاده از روشهاي جراحي براي افراد مبتلا به چاقي مرضي، برنامه شماره 4: برنامههاي اصلاح رفتاري براي افراد مبتلا به چاقي مزمن، برنامه شماره 5: برنامه براي زنان مبتلا به ديابت حاملگي، برنامه شماره 6: توصيههاي اصلاح سبک زندگي براي افراد مبتلا به ريسک فاکتورهاي ديابت نوع دو.
نتيجهگيري: در مورد تعداد سالهاي پيشگيري از ديابت، استفاده از برنامه شماره 3 بهترين اثربخشي و برنامه شماره 6 کمترين اثربخشي را داشته است. همچنين برنامه شماره 3 بيشترين اثربخشي و برنامه شماره 6 کمترين اثربخشي را در زمينه افزايش طول عمر افراد ديابتي داشتهاند. از نظر هزينه پيشگيري از ديابت بهطور ساليانه، برنامه شماره 3 با توجه به اينکه گروه هدف کوچک ميباشد بسيار زياد است. اما برنامه شماره 1 با صرفهترين هزينه پيشگيري را داشته است. در زمينه هزينه هر سال زندگي حفظ شده، برنامه شماره 4 بيشترين هزينه اثربخشي را داشتهاست. بهطور کلي خالص هزينه اثربخشي برنامههاي شماره 1، 2 و 4 بهترين اثر بخشي را داشتهاند. بنابراين جهت پيشگيري از ديابت نوع دو با توجه به محدود بودن منابع بخش بهداشت در کشورهاي در حال توسعه ميتوان از اصلاح سبک زندگي افراد در محيط کار، بهرهگيري از برنامههاي رسانهاي و حمايتهاي اجتماعي و اصلاح رفتار ميتوان استفاده نمود.
Downloads
Published
Issue
Section
License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
