اپيدميولوژي جراحات ناشي از حوادث ترافيكي در تهران در سال 1386: مطالعه‌اي مبتني بر جمعيت

Abstract

مقدمه: روش­هاي متفاوتي براي تعيين مصدوميت‌هاي ترافيكي وجود دارد ليكن هريك با محدوديت‌هايي مواجه هستند. اين مطالعه با استفاده از رويكرد مبتني بر جمعيت كه احتمال كم‌شماري در آن كم است، به ارزيابي اين مشكل سلامت در جمعيت تهران پرداخته است.

مواد و روش­ها: 2488 خانوار تهراني كه به­صورت تصادفي انتخاب شده بودند وارد مطالعه شدند. پرسشگران با مراجعه به محل سكونت ايشان پرسش­نامه‌اي را كه حاوي سؤالاتي در مورد نوع و تعداد وسايل نقليه موتوري خانواده، سابقه تصادف و جراحت در سال 1386 و مشخصات دموگرافيك اعضاي خانواده بود را تكميل نمودند. مصاحبه­ها ضبط شده و پس از كنترل كيفيت و تطابق با پروتكل مصاحبه، پاك شدند.

يافته­ها: نمونه مورد بررسي شامل 9100 شهروند مي‌شد. 119 مصدوميت و 3 مورد مرگ ناشي از حوادث ترافيكي در نمونه مورد بررسي يافت شد. در سال 1386 ميزان بروز ساليانه كل حوادث ترافيكي در جمعيت مورد مطالعه 1/13 در هزار (95% CI: 10.8 - 15.6) و حوادث ترافيكي كشنده 33 در صدهزار (95% CI: 6.80 - 96.32) بود. ميزان بروز ساليانه مصدوميت ترافيكي براي موتورسواران 95 در هزار بود.

نتيجه­گيري: اين مطالعه مبتني بر جمعيت، تعداد مصدوميت‌هاي ترافيكي را حدود 10 برابر بيش­تر از آمار رسمي به دست داد. اين امر نشان مي‌دهد كه در آمار رسمي، مصدوميت‌هاي جزيي ثبت نشده و در نتيجه ابعاد مشكل در بخش سلامت كم­تر از واقع برآورد مي‌شود. نياز به سيستم‌ها پايش دقيق كه قادر به كشف اكثريت موارد مصدوميت‌هاي ترافيكي باشند، احساس مي‌شود.