بررسي رابطه شاخص¬هاي عدالت اجتماعي و سلامت در ايران؛ 1385-1363
DOI:
https://doi.org/10.22100/jkh.v5i0.980Keywords:
عدالت اجتماعي، سلامت، فقر، نابرابري درآمديAbstract
مقدمه: دستيابي به عدالت اجتماعي و ارتقاء سلامت جامعه از جمله مهمترين اهداف و محورهاي سياستهاي توسعهاي (توسعه اجتماعي) در جوامع ميباشد. بر اين اساس بررسي شاخصهاي اين دو محور اصلي توسعه اجتماعي حائز اهميت ميباشد. بررسي رابطه شاخصهاي عدالت اجتماعي و سلامت در ايران در سالهاي 1385-1363.
مواد و روشها: مطالعه تحليلي و از نوع همبستگي اكولوژيكي بوده و واحد تحليل جمعيت كشور در سالهاي مورد بررسي ميباشد. دادههاي مورد نياز مطالعه از مركز آمار ايران و بانك مركزي تهيه شده و توسط نرمافزارهاي STATA و SPSS پردازش و تحليل شدند.
يافتهها: در سطح معناداري (01/0P<) رابطه شاخصهاي عدالت اجتماعي با اميد به زندگي معنادار بود (0001/0P=): سهم درآمدي (69/0-R=)، فقر (71/0-R=)، هزينه در بهداشت (79/.R=)، هزينه در آموزش (85/0R=). در سطح معناداري (01/0P<) رابطه شاخصهاي عدالت اجتماعي با مرگومير كودكان زير 5 سال معنادار بود (0001/0P=): سهم درآمدي (71/.R=)، فقر (64/0R=) هزينه در بهداشت (69/0-R=)، هزينه در آموزش (76/0- R= ).
نتيجهگيري: افزايش فقر و نابرابري درآمدي اثر معكوس بر اميد به زندگي داشته و با ميزان مرگومير كودكان زير 5 سال رابطه مستقيم دارد. افزايش هزينههاي دولت در آموزش و بهداشت با اميد به زندگي رابطه مستقيم و با مرگومير كودكان زير 5 سال رابطه عكس دارد. براساس آزمون رگرسيون، نابرابري درآمدي و هزينه در آموزش به تنهاي (52F=)، 86 درصد تغيرات متغير سلامت را تبين كردند.
Downloads
Published
Issue
Section
License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
