پاسخ بازتوانی ورزشی همراه با تحریک الکتریکی بر سطوح سرمی ICAM و VCAM موش‌های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد

چکیده

مقدمه: کنترل عوامل التهابی بعد از آنفارکتوس، به‌علت فقدان جريان خون کافی میوکارد از عوامل اثرگذار بر بهبود بیماران سکته قلبی می‌باشد. مولکول‌های چسیان سلولی و عروقی از جمله این عوامل التهابی هستند که در اختلالات قلبی‌عروقی نقش به‌سزایی دارند. به‌همین منظور هدف از این پژوهش بررسی پاسخ  بازتوانی ورزشی همراه با تحریک الکتریکی بر سطوح سرمی ICAM  و VCAM موش‌های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد بود.

مواد و روش‌‌‌ها: در این مطالعه تجربی 40 سر موش صحرایی نژاد ویستار (8 هفته‌ای با وزن30±220 گرم) پس از وزن کشی به‌طور تصادفی به 4 گروه انفارکته، انفارکته-بازتوانی ورزشی، انفارکته-تحریک الکتریکی و انفارکته-بازتوانی ورزشی-تحریک الکتریکی تقسیم شدند. سپس انفارکتوس میوکارد با استفاده از دو تزریق زیرجلدی ایزوپروترونول (150 میلی‌گرم/کیلوگرم) به فاصلi 24 ساعت در گروه‌ها القاء گردید. گروه‌های مداخله برای یک جلسه تحت بازتوانی ورزشی (تردمیل با سرعت 20 متر/دقیقه برای 1 ساعت) و تحریک الکتریکی (دستگاه فوت شوک برای 5/0 میلی‌آمپر و 20 دقیقه) قرار گرفتند. بلافاصله بعد از مداخله، سطوح سرمی ICAM و VCAM به روش الایزا بررسی شدند. برای آنالیز داده‌ها از آزمون آنووآ یک‌طرفه و تعقیبی توکی در سطح معنی‌داری 05/0>P استفاده شد.

نتايج: یافته‌ها نشان داد تحریک الکتریکی در نمونه‌های انفارکته منجر به افزایش معنی‌دار (021/0=P) سطوح سرمی ICAM می‌شود اما مقادیر سرمی VCAM در گروه تحریکی الکتریکی (040/0=P) و تحریک الکتریکی-بازتوانی ورزشی (038/0=P) کاهش معنی‌داری نشان داد.

نتيجه‌گيري: به‌نظر می‌رسد با توجه به نتایج مطالعه حاضر هنوز نمی‌توان با قطعیت سمت و سوی اثر بازتوانی حاد ورزشی و تحریک الکتریکی فوت شوک را بر مولکول‌های چسبان تعیین نمود.