اثرات تجویز مزمن پیوگلیتازون بر اضطراب و افسردگی موش‌های آلزایمری مدل استرپتوزوتوسین
نویسندگان
-
محمد صوفی ابادی
- مرکز تحقیقات سلولی و مولکولی، پژوهشکده پیشگیری از بیماری‌های غیرواگیر، دانشگاه علوم پزشکی قزوین، قزوین، ایران.
https://orcid.org/0000-0001-9459-3369
-
محمدحسین اسماعیلی
- کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی قزوین، قزوین، ایران.
https://orcid.org/0000-0003-2152-966X
-
هاشم حق‌دوست‌یزدی
- مرکز تحقیقات سلولی و مولکولی، پژوهشکده پیشگیری از بیماری‌های غیرواگیر، دانشگاه علوم پزشکی قزوین، قزوین، ایران.
https://orcid.org/0000-0001-5825-8758
-
پوریا مقیمی‌آذر
- کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی قزوین، قزوین، ایران.
https://orcid.org/0000-0002-2238-2631
DOI::
https://doi.org/10.22100/jkh.v18i1.2777چکیده
مقدمه: بیماران آلزایمری از اضطراب و افسردگی رنج می‌برند. استفاده از پیوگلیتازون برای بیماری‌های نورودژنراتیو سودمند می‌باشد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر پیوگلیتازون بر اضطراب و افسردگی در موش‌های آلزایمری مدل استرپتوزوتوسین بود.
مواد و روش‌ها: حیوانات به گروه کنترل، حلال، پیوگلیتازون، شم، استرپتوزوتوسین و استرپتوزوتوسین به همراه حلال یا پیوگلیتازون تقسیم شدند. برای القای آلزایمر، استرپتوزوتوسین (3 میلی‌گرم/کیلوگرم، 5 میکرولیتر) به داخل بطن‌های طرفی مغز تزریق شد. پیوگلیتازون (10 ميكروليتر) یا حلال به مدت 21 روز داخل صفاقی تزریق شدند. سپس پیامدهای رفتاری با استفاده از آزمون‌های جعبه تاریک- روشن، ماز به‌علاوه مرتفع و ترجیح سوکروز ارزیابی گردید.
نتایج: تجویز استرپتوزوتوسین دفعات ورود و مدت زمان حضور در قسمت روشن و بازوهای باز و همچنین درصد ترجیح سوکروز را در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معنی‌داری کاهش داد. تجویز پیوگلیتازون به موش‌های تحت درمان با استرپتوزوتوسین به‌طور معنی‌داری دفعات ورود و مدت زمان حضور در قسمت روشن و بازوهای باز و درصد ترجیح سوکروز را افزایش داد.
نتیجه‌گیری: تجویز مزمن پیوگلیتازون می‌تواند رفتارهای مرتبط با اضطراب و افسردگی را در موش‌های آلزایمری کاهش دهد.
دانلود
فایل‌های دیگر
چاپ شده
شماره
نوع مقاله
مجوز
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
