بررسی اثرات سیتوتوکسیک عصاره هیدروالکلی گیاه همیشک بر روی سلول‌های سرطانی پستان موش (رده 4T1) به روش MTT
نویسندگان
-
Maryam Zare1
1- استاديار- گروه زيست‌شناسي- دانشکده علوم پايه- دانشگاه پيام نور- تهران- ايران.
http://orcid.org/0000-0001-6511-4963
-
Soheila Ebrahimi Vosta Kalaee 1*
1- استاديار- گروه زيست‌شناسي- دانشکده علوم پايه- دانشگاه پيام نور- تهران- ايران.
http://orcid.org/0000-0003-1536-4117
- Hani Aezi2 2- دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی جانوری- گروه زيست‌شناسي- دانشکده علوم پايه- دانشگاه پيام نور مرکز بابل- مازندران- ايران.
DOI::
https://doi.org/10.22100/jkh.v15i1.2364چکیده
مقدمه: سرطان پستان به‌عنوان یک بیماری هتروژن، دومین سرطان شایع در جهان و نیز شایع‌ترین سرطان در زنان می‌باشد. باوجود توسعه روش‌های درمانی، میزان مرگ و میر در این سرطان بالا بوده و شناسایی درمان‌های جدید ضروری می‌باشد. امروزه، تحقیقات وسیعی در مورد کاربرد گیاهان دارویی برای درمان سرطان در حال انجام است. لذا با توجه به خواص آنتی‌اکسیدانی گیاه همیشک، در این مطالعه اثرات سایتوتوکسیسیتی عصاره هیدروالکلی این گیاه بر روی رده سلولی سرطان پستان مورد ارزیابی قرار گرفت.
مواد و روش‌ها: گیاه همیشک پس از جمع‌آوری و شستشو، خشک شده و سپس عصاره هیدروالکلی آن به روش ماسراسیون و در شرایط تاریکی به‌دست آمد. رده سلولی 4T1 مربوط‌به سرطان پستان موشی در محیط کشت RPMI1640 کشت داده شده و سپس با غلظت‌های مختلف (μg/ml 25/31 تا μg/ml 2000) از عصاره هیدروالکلی گياه همیشک، تيمار گرديد. سپس ميزان زنده‌ماني سلول‌هاي 4T1 پس از مدت زمان 24، 48 و 72 ساعت با روش رنگ‌سنجی MTT ارزيابی گردید.
نتایج: بر اساس نتايج، درصد زنده‌ماني سلول‌هاي 4T1، با افزایش غلظت عصاره و زمان تیمار، به‌طور معني‌داري کاهش مي‌يابد (05/0P<). بیشترین میزان زنده‌مانی سلول‌ها در تیمار 24 ساعته با غلظتμg/ml 25/31 معادل 87/93% بوده و کمترین میزان زنده‌مانی در تیمار 72 ساعته با غلظتμg/ml 2000 به میزان 29/13% مشاهده شد.
نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان‌دهنده اثرات سيتوتوکسيسيتي عصاره گياه هميشک بر روي سلول‌هاي 4T1 به‌صورت وابسته‌به غلظت و زمان می‌باشد. بنابراين گیاه همیشک مي‌تواند به‌عنوان درمان جایگزین و یا مکمل براي سرطان پستان در نظر گرفته شود. البته کاربرد درمانی آن نیازمند بررسی‌های بيشتر است.
فایل‌های دیگر
چاپ شده
شماره
نوع مقاله
مجوز
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
