بررسی ارتباط بین سطح آهن سرم و بروز پارکینسون القا شده توسط 6-هیدروکسی دوپامین در موش‌های صحرایی نر

چکیده

مقدمه: پارکینسون از بیماری‌های تخریبی مغز به‌شمار می‌رود. شواهد نشان می‌دهد که تغییر در هموستاز عناصر کمیاب از جمله آهن، در ایجاد این بیماری نقش مهمی دارد و آهن یک کوفاکتور مهم در ساخت دوپامین می‌باشد. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین سطح آهن سرم و پارکینسون تجربی در موش‌های صحرایی بود.

مواد و روش‌ها: 24 موش صحرایی نر به سه گروه کنترل، شم، پارکینسونی شده تقسیم شدند. برای القای پارکینسون، سم 6-هیدروکسی دوپامین (4 میکروگرم/ میکرولیتر) تحت جراحي استرئوتاکسي به ناحیه دسته مغز جلویی میانی (MFB) نیمکره راست مغز موش‌ها تزریق شد. شدت پارکینسون در هفته‌های سوم، پنجم، هشتم و دهم پس از جراحی با آزمون چرخش القاء شده با تزریق آپومورفین (5/0 میلی‌گرم /کیلوگرم) و آزمون سیلندر ارزیابی شد. خونگیری یک بار قبل از جراحی و سه نوبت پس از آن انجام و آهن سرم با روش Iron Selective Electrode Method اندازه‌گیری گردید. داده‌ها با آزمون‌های آماري واریانس یک طرفه و توکی تحلیل شدند.

نتایج: براساس شدت علایم رفتاری، موش‌های دریافت‌کننده سم به سه زیر گروه خفیف، متوسط و شدید تقسیم شدند. سطح سرمی آهن در خونگیری اول برابر با 6/4 ± 5/142 بود. سطح سرمی آهن در گروه‌ها پس از تیمار کاهش یافت که این روند کاهشی در گروه موش‌های پارکینسونی در مقایسه به گروه کنترل معنی‌دار بود. همچنین، سطح سرمی آهن در موش‌های پارکینسونی شدید نسبت به زیرگروه خفیف به شکل معنی‌داری کمتر بود.

نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌ها، پارکینسون تجربی موجب کاهش قابل‌توجهی در سطح سرمی آهن می‌شود و میزان کاهش آهن با شدت علایم رفتاری پارکینسون در موش‌ها ارتباط دارد.